Dwa wierszyki, do których mam sentyment

Ten napisał się prawie sam

 Z twarzą ku słońcu…

(słoneczny depressong o przemijaniu)

Z twarzą ku słońcu, lekko szaleni,

cudownie marnując czas.

Ciągle przed siebie, wierni marzeniom,

gdy wokół ciemnieje las.

A wokół ciemnieje las.

Zieleń nie cieszy, czerwień nie smaga,

pastele schowane w cień.

Gdy dojrzałości, życie wymaga,

i już nie nasz jest nasz dzień.

I już nie nasz jest nasz dzień.

Świat już nas przerósł, droga zbłądziła.

Z znoszonych marzeń drwi los.

Wiecznie samotni, zawsze nadwyraz,

gdy przysięgamy na trzos.

Gdy przysięgamy na trzos.

Z twarzą ku słońcu, lekko zdziwieni,

czemu tak pędzi ten czas.

Niepewnym krokiem, wiecznie spóźnieni.

A dziecko wciąż kwili w nas.

A dziecko wciąż tli się w nas.

A ta wariacja na temat tłumaczenia, nie :)

siedem podejść, i dużo zabawy

Bleukot

(Jabberwocky L.Caroll’a;

w interpretacji J.Tanar’a)

Okole bzdręku, cieniasne tośce

Wirmły i wirlły pośród drop;

Marniście żyrły borogowce,

Zdadmione prośce wdrok.

„Tam na Bleukota synu bacz!

Szponiaszczy łap, gryzawczy paszcz!

Tam Kujkuj ptak szaleje i

Wściemglistny  Ściskorwacz!”

I wziął strowialny miecz swój w dłoń

Szukając twornych wrogów wszmat,

Odetchnął gdy, wśród Bumtum pni,

Podumać stanął chwat.

A gdy tak stał w nabzdyźnej dźmie,

Bleukot z ognistym wzrokiem złym,

Szełbył świrlając wśród ćmuśnych drzew,

I blurpnął gdy już przyszł!

Rachciach! Rachciach! W bebech, w bebech

Strowialną klingą ciął wojak.

Gdy potwór zdechł, łeb ściął i wziął;

Poglapodował wspak.

„Bleukotaś ty uszlachtnął sam?

Wyściskam cię, chłopie złoty!

Przejsławny dzień! Hujja! Hajja!”

Prychichnął z radoty.

Okole bzdręku, cieniasne tośce

Wirmły i wirlły pośród drop;

Marniście żyrły borogowce,

Zdadmione prośce wdrok.